Οι πρωταγωνιστές του “Dangerous Animals” συζητούν τα πάντα γύρω από τη νέα τους ταινία

Η συνέντευξη παραχωρήθηκε σε εμάς από την εταιρεία διανομής της ταινίας, The Film Group.

Οι πρωταγωνιστές του “Dangerous Animals” (ελλ. τίτλος, “Επικίνδυνα Πλάσματα”), Josh Heuston και Hassie Harrison συζητούν για τη νέα τους ταινία, την χημεία τους στην οθόνη, τις σκηνές δράσης και τα σκοτεινά θέματα της.

Δημιουργείτε και οι δύο μια τόσο πιστευτή σύνδεση σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, η οποία στη συνέχεια οδηγεί τη δράση για το κοινό. Κατανοούμε γιατί αυτοί οι δύο άνθρωποι έχουν τώρα κάτι για το οποίο να αγωνιστούν και να ζήσουν. Πώς συνεργαστήκατε με τον Sean για να δημιουργήσετε αυτή τη σχέση;

Hassie Harrison: Κάναμε ένα chemistry read πριν, και πάντα υποστηρίζαμε ο ένας τον άλλον και αγωνιζόμασταν ο ένας για τον άλλον.

JH: Η Hassie είχε ήδη πάρει τον ρόλο, και εγώ μπέρδεψα μια ατάκα στο chemistry read, και τότε η Hassie είπε, “Α, φταίω εγώ”, και προσποιήθηκε ότι έκανε λάθος για να με βοηθήσει να ξεπεράσω το άγχος. Τα έκανα μαντάρα στην ακρόαση για μια στιγμή, και εκείνη με στήριξε και με έσωσε.

HH: Τον στήριξα από την πρώτη μέρα. Είναι μάλιστα κάπως αστείο – όταν κάναμε την ταινία, όλη η πρώτη μας εβδομάδα ήταν απλώς η εναρκτήρια ιστορία αγάπης μας. Οπότε όταν ξεκινήσαμε την ταινία, ένιωθα ότι έκανα μια ρομαντική κομεντί. Ήταν απλά τόσο εύκολο, διασκεδαστικό και ανάλαφρο, και ξαφνικά έπρεπε να αλλάξουμε ταχύτητες.

Το “Dangerous Animals” είναι ένα τόσο φανταστικό μείγμα ειδών. Είναι ένα θρίλερ με καρχαρίες, αλλά έχει και το στοιχείο του κατά συρροή δολοφόνου. Τι σας άρεσε σε αυτό το μείγμα ειδών;

HH: Είναι πάντα ωραίο να μπορείς να “λυγίζεις” τα είδη, γιατί νιώθω ότι αυτό αντιπροσωπεύει καλύτερα το πόσο πολύπλοκη είναι η ζωή. Δεν είναι μόνο μία νότα.

JH: Για μένα, ήταν η πρώτη φορά που ασχολήθηκα με θρίλερ ή τρόμο, οπότε ήταν απλά συναρπαστικό. Σε ορισμένα δράματα ή επιστημονικής φαντασίας που έχω κάνει πριν, τα διακυβεύματα δεν είναι πάντα 110%, ενώ [σε αυτό] όλοι παλεύουμε για τη ζωή μας. Ήταν πολύ συναρπαστικό και διασκεδαστικό. Συνήθως δεν ουρλιάζεις και δεν τρέχεις μακριά, ούτε παλεύεις με έναν άνθρωπο-αρκούδα, δεν το κάνεις αυτό σε άλλα είδη. Ήταν μια μαθησιακή εμπειρία, αλλά ταυτόχρονα, ήταν απλά τρομερά διασκεδαστικό.

Και οι δύο κάνετε επικίνδυνες σκηνές, μάχες και πολεμικές σκηνές. Τι σας άρεσε στην πρακτικότητα του σχεδιασμού όλων αυτών;

HH: Για να είμαι ειλικρινής, με ενέπνευσε πραγματικά, θέλω η επόμενή μου δουλειά να έχει πολύ περισσότερες επικίνδυνες σκηνές και τέτοια πράγματα. Ευτυχώς είμαι ένα πολύ ικανό άτομο σωματικά, και προσθέτει αυτό το εντελώς άλλο διασκεδαστικό στοιχείο της χορογραφίας στην υποκριτική. Είναι απλά διασκεδαστικό· νιώθεις αυτή την αδρεναλίνη, όπως ακριβώς ελπίζεις να νιώσει και το κοινό.

JH: Για μένα, μπήκα σε αυτό λέγοντας, θέλω να κάνω κάθε επικίνδυνη σκηνή που μπορώ, και δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω πολύ έναν κασκαντέρ. Το λάτρεψα, αλλά αν με ρωτούσατε σε 20, 30 χρόνια, μάλλον θα έλεγα, “κάποιος άλλος μπορεί να το κάνει”. Είναι σωματικά απαιτητικό, αλλά ταυτόχρονα, αυτή η ταινία ήταν τόσο διασκεδαστική στην παραγωγή από την πρώτη μέρα μέχρι την τελευταία.

Ο Jai έχει μιλήσει για το πώς υπήρχαν στιγμές στο σετ όπου οι ηθοποιοί ήταν δεμένοι στην ιπποσκευή σίτισης του Tucker, και πώς ένιωσε την ένταση και το βάρος αυτού υποδυόμενος τον κακό. Πώς αποσυμπιέζατε και οι δύο από τα πιο σκοτεινά στοιχεία της ιστορίας;

JH: Για να είμαι ειλικρινής, μετά τη σκηνή με την ιπποσκευή, πήγα και έκανα μασάζ. Σκέφτηκα, “το σώμα μου δεν λειτουργεί όπως παλιά”. Αλλά λάτρεψα να έχω τον Jai απέναντί μου, με “ταΐζει” συνεχώς. Οπότε είναι τόσο εύκολο να μπεις σε αυτό.

HH: Μου πήρε λίγο χρόνο να το ξεπεράσω, θα είμαι ειλικρινής. Άρχισα να βλέπω εφιάλτες και τέτοια. Ειλικρινά, για μένα, το να είμαι στην παραλία, και είχαμε την ευκαιρία να γυρίσουμε στην Gold Coast—απλά πήγαινα και έμπαινα στον ωκεανό κάθε μέρα και το ξέπλενα.

Γυρίζετε μεγάλο μέρος της ταινίας σε ένα σκάφος, σε εξωτερικούς χώρους – πώς ήταν αυτή η εμπειρία, το να βρίσκεστε στο νερό;

JH: Μεγάλωσα στην Αυστραλία, οπότε είμαι συνηθισμένος να είμαι εκεί έξω. Λατρεύω τον ωκεανό, και μεγάλωσα με αυτόν, μεγάλωσα κάνοντας σερφ και όλα αυτά τα πράγματα. Αλλά δεν είμαι πολύ καλός σέρφερ, παρόλα αυτά.

HH: Είσαι υπέροχος! Αυτό λένε όλοι.

JH: Για μένα, είμαι πιο ευτυχισμένος κοντά στον ωκεανό. Οπότε ήταν σαν διακοπές, αλλά ταυτόχρονα έκανα κάτι που λατρεύω.

Πολλή από την ένταση και τον τρόμο στο “Dangerous Animals” προέρχεται από την ακινησία που χρησιμοποιεί ο Sean Byrne, όσο χρησιμοποιεί και στιγμές γρήγορου ρυθμού. Πώς εκδηλώθηκε αυτό στο σετ;

JH: Είναι ένας πολύ ενστικτώδης σκηνοθέτης, οπότε ξέρει ακριβώς τι θέλει, και είναι στη σκηνή μαζί σου. Είχαμε ένα τρέχον αστείο, το οποίο ήταν “σφιγμένα δόντια”. Οπότε πολλές από τις οδηγίες του ήταν “σφιγμένα δόντια, χρειαζόμαστε τα σφιγμένα δόντια”, και όλοι προσπαθούσαμε να το αποδώσουμε. Αλλά αυτός αναπνέει βαριά και είναι τεντωμένος και παλεύει μαζί μας ενώ βρισκόμαστε στις ίδιες αυτές σκηνές. Υποδύεται εξίσου με εμάς σε όλη τη διαδικασία. Το οποίο, για μένα, έδωσε τόσο, τόσο μεγάλη υποστήριξη.

HH: Ουσιαστικά, είναι εξαιρετικός στο να χτίζει ένταση. Δεν είναι ότι υπάρχει υπερβολική χρήση αίματος απλώς για το χατίρι του αίματος. Υπάρχουν αυτές οι κερδισμένες στιγμές, και χτίζεται και μετά έχει μια απελευθέρωση. Και αυτό είναι που κάνει την εμπειρία τόσο διασκεδαστική.

Η ιστορία αντιπαραβάλλει τους ανθρώπους ως κοινωνικά ζώα με τους μοναχικούς καρχαρίες, αλλά και με τον Tucker, αυτόν τον άνθρωπο που έχει απομονωθεί από τον κόσμο λόγω του πόνου που έχει βιώσει. Πώς σας άγγιξαν αυτά τα θέματα;

JH: Η καρδιά του Moses είναι ανοιχτή, και αυτό τον καθοδηγεί. Για μένα, προσπαθούσα πάντα να βρω τη σύνδεση με τη Hassie, και αυτό είναι το κύριο νήμα μου σε όλη την ταινία. Απλώς προσπαθεί να ακολουθήσει αυτή τη σύνδεση. Ήταν μια 12ωρη εμπειρία που πέρασαν μαζί, αλλά για εκείνον, ήταν μια τόσο σημαντική στιγμή στη ζωή του, και απλά την ακολούθησε. Οπότε όσον αφορά την απομόνωση, ο Moses δεν προσπαθεί να απομονωθεί καθόλου. Απλώς προσπαθεί να ακολουθήσει την αγάπη της ζωής του εκείνη τη στιγμή, και αυτό μου έδωσε κάτι για το οποίο να αγωνιστώ.

HH: Η Zephyr παλεύει αυτό που νιώθει και ξέρει ότι είναι αληθινή αγάπη, και το γεγονός ότι δεν έχει γνωρίσει πολύ καλοσύνη στη ζωή της, και έχει χτίσει τους τοίχους της, και έχει δημιουργήσει μια ζωή που μπορεί να ταιριάξει με το επίπεδο οικειότητας που μπορεί να αντέξει. Και μετά υπάρχει αυτός ο καθρέφτης, μόλις συναντά τον χαρακτήρα του Josh, όλα αυτά έρχονται στην επιφάνεια, και λέει, “Περίμενε”. Είναι απλώς ένα φοβισμένο κουτάβι, ένα πληγωμένο κουτάβι.

Παίρνουμε κάποιες ενδείξεις για τους λόγους που αισθάνεται απομονωμένη από τον κόσμο. Πώς κατανοήσατε τη νοοτροπία της Zephyr ερχόμενη στην Αυστραλία;

HH: Ένα μεγάλο μέρος αυτού που ενημέρωσε μεγάλο μέρος της έρευνάς μου, και δεν το αγγίζει καν η ταινία πραγματικά, αλλά υπάρχει ένα τατουάζ που έχει στην πλάτη της που είναι στην πραγματικότητα ένα παγκόσμιο σύμβολο σεξουαλικής κακοποίησης. Και αυτό είναι ένα μεγάλο μέρος του γιατί έχει κλειστεί στον εαυτό της και έχει φύγει τρέχοντας, και έχει γίνει αυτή η περιπλανώμενη. Είναι ένα πραγματικά δύσκολο και αληθινό θέμα, και η έρευνα γι’ αυτό ήταν βαριά, αλλά αυτό ήταν το αληθινό για αυτήν.

Ο αυστραλιανός τρόμος είναι γνωστός για την ιδιαίτερη βαρβαρότητά του, και αυτό ταιριάζει σε αυτή την ταινία με μερικές αρκετά βίαιες στιγμές – όπως ένας χαρακτήρας που δαγκώνει τον ίδιο του τον αντίχειρα. Ως Αμερικανίδα, ποια ήταν η κατανόησή σας για το αυστραλιανό είδος τρόμου;

HH: Οι Αυστραλοί είναι τόσο σεβαστοί σε αυτόν τον χώρο. Μεταξύ των “The Loved Ones” και “The Devil’s Candy”, ο Sean γνωρίζει καλά τα πράγματα όσον αφορά όλα τα είδη. Αγαπώ τους Αυστραλούς μου, αλλά φαίνεται να έχετε μια μικρή σκοτεινή, κακή πλευρά. Αλλά ήμουν πρόθυμη να έρθω να παίξω, και ήξερα ότι είχα μεγάλα παπούτσια να γεμίσω. [Προς τον Josh] Ήμουν η μόνη Αμερικανίδα στο σετ;

JH: Ναι, σχεδόν. Η Hassie εμφανίστηκε, έτοιμη να τα “σπάσει” από την πρώτη μέρα. Δεν υπήρχαν επιφυλάξεις για το άλμα στην αυστραλιανή κουλτούρα-

HH: Και στον ωκεανό.

JH: Κυριολεκτικά. Δεν υπήρχε δισταγμός, πήδηξε κατευθείαν. Υποθέτω ότι οι Αυστραλοί είναι γνωστοί για λίγη “σκληρότητα”, όπως το “Wolf Creek” είναι μία από τις cult κλασικές αυστραλιανές ταινίες τρόμου, και πρόσφατα υπάρχει το “Talk to Me”, το οποίο είναι εκπληκτικό. Η Αυστραλία βρίσκεται σε μια “κυματική” περίοδο αυτή τη στιγμή, νομίζω, με τον τρόμο, και η Hassie ήρθε και το έφερε και το οδήγησε επίσης. Είναι υπέροχο να βλέπεις την Αυστραλία να “τα σπάει” στον τρόμο.

Η ταινία ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ κυκλοφορεί στους κινηματογράφους 10 Ιουλίου από την The Film Group.